hayat bizi büyüttügü gibi budayabilirde yarımız topragın içinde..

suanda kendimi cok garip hissediyorum hiç tanımadıgım birinden hiç bu kadar nefret etmemistim,tanımadıgım iki kızı hiç bu kadar önemseyip korkudan ölecek bi sekilde merak etmemistim üzülmemistim,birinin halinden bu kadar iyi anlamamıstım aynı seyler aynı dertler,tanımadıgım birine gidip sarılıp gecti gecti bunlar üzülme diyebilmeyi cok istememistim,bu kadar derin düsünmemistim birseyler okudugumda...modern zamanın savascılarıyız bi bakıma psikoloijk bi savas veriyoruz en agır yaralarımız dil yarası en büyük korkumuz sevgiye aclık,hırs güc kendine yabancılasma yalnızlık denizinde boguluyoruz umudumuz robotlara klonlara malzeme olmus daha anlamlı yasamak yerine daha uzun yasamaya kitlenmis durumdayız ..
As good as ıt gets adlı filmde esas oglan melvin sorununa care bulamayan komsusuna sinirlenip ben sana boguluyorum diyorum sen bana suyu tarif ediyorsun diyordu.suan yazdıklarım sadece suyu tarif ediyor.
cocukluguma inseniz terastaki serceleri korkutmadan sevmeye öpmeye calısan ama ürkütüp korkutunca neden beni serceler sevmiyor öpücektim anneleri yok bunların -cünkü serceler ne güvercinlere ne martılara benziyordu ve anneleri yoktu ısrarlıydım-ne yicekler diye aglayan beni bulursunuz zorlamayın..
***bu biz mi o ben miyim?sonu bellii..
**birde bu yazıyı yazarken mor ve ötesinden saklama,sonu belli ve beyaz'ıda dinleyince üstüste cok acıklı oldu kendime sasırdım içimde iclal aydın varmıs meger!
*psikoji dersinde görmüstüm kendini savunma mekanizmalarından en cok sakaya vurma ve uyumayı kendime yakıstırmıs benimsemisimdir siyah kusak fayda etmez .gördünüzmü yine yaptım.:/